لمس شعر

شب روزت همه بیدار

که اید شاید

کور شد دیده بر این

کوره ره شاید ها

شاید ای دل

که مسیحا نفست

آمد رفت

باختی هستی خود

بر سر می ایدها

یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب زود از آب درآرم

یاد من باشد کاری نکنم که به قانون زمین بر بخورد

یاد من باشد فردا لب جوی حوله ام را هم با چوبه بشویم

یادمن باشد تنها هستم

ماه بالای سر تنهایی است

نصف قلبم را

به مردی دادم

که در شلوغی گم شد

نصف دیگرش

به هیچ دردی

امشب تمام عاشقان را

دست به سر کن

یک امشبی با من بمان

با من سحر کن

یک چکه ماه افتاده بر

یاد تو و وقت سحر

این خانه لبریز تو شد

شیرین بیان ؛ حلوای تر....

درخت ها می میرند

عده ای عصا میشوند و دستی را می گیرند

عده ای تبر میشوند بر نسل خویش

عده ای چوب کبریت میشوند برای سوزاندن تبار خود

و عده ای تخته سیاه میشوند برای تعلیم اندیشه ها...

از قول من

به باران بی امان بگو:

دل اگر دل باشد

آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد...

کوچه را دیده ای به وقت شب چه تنها میشود؟

حال من از او نیز تنهاترم...

اول دریا آرام بود

هی بر می‌گردد