لمس شعر

خدای من نه دور کعبه است؛

نه در کلیسا؛

نه در معبد؛

خدای من همین جاست...

کنار تمام دلواپسی هایم ؛ بغض هایم ؛ خنده هایم ؛

خدای من؛ نمی ترساند مرا از آتـش

امـــــــــــــــــــا

می ترساند مـرا از شکستن دلــــی...

اشک آوردن به چشمی ...

نــا حـق کردن حقی ...

خدای من می بیند مرا

" هر جا که باشم می فهمد مرا با هر زبانی که سخن می گویم ،

خدای من حواسش در همه احوال به من هست "

خدای من مــرا از هیچ نمی ترساند ؛

جز " بی فـــکر سخن گفتن " و " رنجاندن دلـــــی "

خـــدای من...؛

"خدای تمــــــــام مهربــــــــــانی هاست"...!

خدا همین جاست !
در پس احساست
انگشت اشتیاقت را بالا ببر ٬ لمسش میکنی

اسفند هم آمد...

نگاه کن!

آن دور دستها ...

یکی تنها به انتظار ایستاده ...

لبخندی عاشقانه را !

دستی برایش تکان بده ...

تا بشکند حصار سنگی تنهایی اش!

می خواهم ” ذره ذره ” داشته باشمت...!!
اما...
برای همیشه...
همینقدر که سایه ات
بر تنهایی ام باشد
کافیست...
… …”خورشید” نمی خواهم...!!
تو را پنهان می خواهم...
برای خودم
تنها برای خودم

کفشهایم خسته اند !

پاهایم اما ، امیدوار

هنوز میشود

هزار پله را

برای رسیدن به " تو "

بالا آمد

دلم را به دلت گره می زنم

یکی زیر

یکی رو

مادربزرگم می گفت

قالی دستباف

مرگ ندارد.

همیشه ، یک جای خالی هست

تا برای پر کردنَش

به تو فکر کنم

تنها

به کوچه می زنم

و تنهاتر به خانه بر می گردم.

نیستی و ایمان دارم

اگر اتفاق بهتری بودم

جایی نزدیکتر از شعر به تو می رسیدم.

کسی چه می داند،

شاید روزی،

به اینکه عاشقت بودم،

افتخار کردی

یک عمر

بی من

در من زنانگی کن

هیچکس

گریه ی مَردی که می خندد را، نمی فهمد

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

بر پوست ِ کشیده ی شب می کشم

چراغ های رابطه تاریکند

چراغ های رابطه تاریکند

دیگر کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

دیگر کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مُردنی است