لمس شعر

اینکه شمعدانی را "جانم" صدا می زنم،

دست خودم نیست

همیشه فکر می کنم که گل‌ها را

تو به دنیا آوردی

به گل‌های مریم و نرگس و یاس

یا همین بنفشه و شب بو

نگاه کن

زیبایی شان به تو رفته

تنهایی شان به من.

گنجشک ها با تو دوستند

گربه ها از صدای پایت فرار نمی کنند

سوسک ها

_اگر تو بخواهی _

کنار دمپایی ها دراز می کشند

جانور درونم آرام شده است

تو با کدام زبان حرف می زنی ؟!

نه !

گلایه نمی کنم

کار از این حرفها گذشته است

این شهر

طعم قدمهایت را نخواهد چشید !

تو که سهل است

حتی باران

تهران را فراموش کرده است!

شب را نوشیده ام

و بر این شاخه های شکسته می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان !
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم
و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم.
سپیدی های فریب
روی ستون های بی سایه رجز می خوانند.
طلسم شکسته خوابم را بنگر
بیهوده به زنجیر مروارید چشم آویخته.
او را بگو
تپش جهنمی مست !
او را بگو: نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.

جهنم سرگردان!

مرا تنها گذار.

می توانی بنویسی

سلام

مرا ببخش

نشانی جزیره ی سرگردان شما را

در آب های شور این اواخر

از دست داده ام

و ادامه دهی که:به هر حال

میان هر بطری به گل نشسته

نشان گنجی نیست

اصلا فراموش کن عزیزترینم

که روی مدار چند دقیقه مانده به امید

حجمی شناور است

با لبخند

نشانی خانه ی تو را می خواستم

همسایه ها می گفتند سالها پیش

به دریا رفت

کسی دیگر از او

خبر نداد

به خانه ی تو

نزدیک میشوم

تو را صدا میکنم

در خانه را می زنم

باران می بارد

هنوز

باران می بارد

کاش نیامده بودم

کاش نبوییده بودم

عظر گل یاس را

تو باش جاودان

غوطه ور در زمان

شب می آید

و پس از شب ،تاریکی

و پس از تاریکی

چشم ها

دست ها

و نفس ها و نفس ها و نفس ها...

و صدای آب

که فرو می ریزد قطره قطره قطره از شیر

بعد دو

نقطه سرخ

از دو سیگار روشن

تیک تاک ساعت

و دو قلب

و دو تنهایی

بیراهه رفته بودم

آن شب

دستم را گرفته بود و میکشید

زین بعد همه ی عمرم را

بیراهه خواهم رفت