پویا جمشیدی
همیشه ، یک جای خالی هست
تا برای پر کردنَش
به تو فکر کنم
تنها
به کوچه می زنم
و تنهاتر به خانه بر می گردم.
نیستی و ایمان دارم
اگر اتفاق بهتری بودم
جایی نزدیکتر از شعر به تو می رسیدم.
کسی چه می داند،
شاید روزی،
به اینکه عاشقت بودم،
افتخار کردی
یک عمر
بی من
در من زنانگی کن
هیچکس
گریه ی مَردی که می خندد را، نمی فهمد
[ بازدید : 323 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]